ما، پرویز«تفلون» و دیگران
پرویز مظلومی در آستانه برکناری است یا برکنار شده؛ چندان فرقی نمی کند. دلایل منطقی برای این کار وجود دارد؛ تیم با هفته های متوالی صدرنشینی، قهرمان نشد که هیچ، نایب قهرمان هم نشد. در دربی نه تنها نبرد که باخت و تحقیر شد. از خستگی ذوب آهن در فینال جام حذفی استفاده نکرد و سال را بدون جام گذراند. اما کمی نقاب از چهره های روشنفکر و «نیچه»وارمان برداریم؛ مگر استقلال در لیگ های سیزدهم و چهاردهم بهتر از این کار کرده بود؟ مگر قهرمان شده بود؟ مگر سهمیه مستقیم لیگ قهرمانان آسیا گرفته بود؟ مگر دربی را برده بود؟
قصه
خیلی ساده است؛ ساده تر از چیزی که فکر می کنیم. پرویز مظلومی، دقیقا
پرویز مظلومی است. اینکه می گوییم باید حداقل یک قهرمانی می آورد و بهتر
کار می کرد و این قصه ها، تلقی ماست از او و مظلومی هیچ نقشی در این تفکرات
نداشته و ندارد.
از
او ایراد می گیرند که به فلان بازیکن باج می داد، محافظه کار بود، نمی
توانست تیم و بازیکنان را تهییج کند ولی مظلومی در کدام دوره نه چندان
طولانی مدت حضورش روی نیمکت استقلال و حتی سایر تیمهایش از مس و آلومینیوم
تا صبا و صنعت نفت اینطور نبود؟ فقط امسال باج می داد؟ مگر او نبود که یک
روز در ابتدای تمرین، سخنرانی جباری بعد از مشکلات مالی را دید، تعطیل شدن
تمرین تیمش را نظاره کرد ولی دم نزد؟ اینکه ما از مظلومی، یک شزم ساخته ایم
دلیل نمی شود که او از قالب همیشگی خودش در این تقریبا 7 دهه زندگی بگذرد و
به خاطر ما غولی بی شاخ و دم شود.
مظلومی
خود خودش است با همه خوبی ها و بدی هایش ولی ما، همه مایی که این روزها
مدام کنایه می زنیم که بهتر از او می توانستیم روی نیمکت استقلال نتیجه
بگیریم هم گوشه گود ایستاده ایم و مدام نق می زنیم. چرا زمان قلعه نویی،
حرفی نبود؟ او بهتر نتیجه گرفته بود؟ به او انتقاد نکردیم چون جراتش را
نداشتیم. چون از او و «علی»هایش می ترسیدیم. ولی به مظلومی می تازیم و مدام
بابت همه چیز (از سبک زندگی و فیزیک بدنی و مشکلات ظاهری تا ایرادات فنی)
به چهار میخ می کشانیمش چون خودش این اجازه را به ما داد. چون خودش نخواست
فردای دربی علنی کند که م.ر و م.ب رفته اند دم خانه ف.م و گریه کرده اند و
قسمش داده اند به چشمان ت که بیا قبل از اینکه استقلال دفن شود (و او هم
نیامد درحالیکه مظلومی «وجود»ش را داشت تیم بدون مدیرعامل، هیئت مدیره و
پول را یک هفته قبل از لیگ دهم تحویل بگیرد) مظلومی اگر همان روز حرف می
زد، حالا بازنده نبود ولی او همه زندگی اش را برای استقلال گذاشته. اگر
نگذاشته بود که مثل قلعه نویی می رفت دنبال شکایت پول های عقب افتاده اش در
کوران مسابقات. اگر عاشق استقلال نبود که ابتدای دهه 70 حقوق چند صد هزار
دلاری عمان به عنوان سرمربی را رها نمی کرد تا به ایران بیاید برای چند صد
هزار تومان و بشود دستیار پورحیدری.
مظلومی
را باید به عنوان پرویز مظلومی نقد کرد نه به عنوان کسی که ما دوست
داشتیم، باشد. اگر می گوییم به رحمتی اجازه دخالت در همه امور را داد، این
را هم بگوییم که فلانی برای راضی نگه داشتن دستیار بیکارش در استقلال قید
رحمتی را زد و دروازه بانی را آورد که به هیچ توپی نه نمی گفت. اگر می
گوییم صادقی را از استقلال بیرون کرد تا حاج محمدی را بیاورد بگوییم که
فلانی هم شریفات را در لیست خروج گذاشت و حالا با یک میلیارد هم نمی توان
او را دوباره آبی پوش کرد.
پرویز مظلومی همینی است که می بینیم. همینی که بهتاش فریبا خطابش می کند «پرویز تفلون» بس که نچسب است. او همینی است که بابت فلان مطلب علیه استقلال در آن روزنامه تمام قرمز با دوستان خبرنگارش قطع رابطه می کند. مظلومی متهم است به هزار و یک دلیل ولی متهمش نکنیم چون چیزی که ما می خواهیم، نیست.
